_edited.png){kind=small}
Μαρία Ηλέκτρα Αδραχτά Κλινική Ψυχολόγος
Ο ΦΟΒΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ
Κάποια στιγμή όλοι έχουμε βιώσει μία απόρριψη. Η απόρριψη είναι από μόνη της μία εντελώς επίπονη συναισθηματική κατάσταση που επηρεάζει ποικίλως την ζωή μας.
Είναι αυτό το δυσάρεστο συναίσθημα που νιώθουμε όταν θέλουμε να πούμε κάτι που ίσως δεν αρέσει στον άλλον. Είναι ο κόμπος στο λαιμό, το στομάχι που σφίγγεται από το άγχος για το αν είμαστε αρεστοί ή αυτό που σκεφτόμαστε να πούμε θα στεναχωρήσει τον άλλον με αποτέλεσμα να μας μαλώσει ή να μην θέλει να είναι πια στη ζωή μας.
Άμεση συνέπεια αυτής της δυσάρεστης κατάστασης, είναι να μην εκφράζουμε αυτό που πραγματικά σκεφτόμαστε και θέλουμε, υπό το φόβο μην τυχόν μας απορρίψουν οι σημαντικοί άλλοι στη ζωή μας.
Όμως πότε ξεκινάει όλο αυτό πραγματικά;
Η ρίζα του κακού βρίσκεται στην παιδική μας ηλικία. Από μηδέν μέχρι εφτά ετών αναπτύσσεται ο εγκέφαλός μας. Απορροφάει σαν σφουγγάρι ότι ακούει, βλέπει, νιώθει και μέσα από τα ερεθίσματα που λαμβάνει μαθαίνει να ερμηνεύει τον κόσμο, τον εαυτό του και τους άλλους γύρω του.
Αυτή είναι η περίοδος που αναπτύσσεται ο ψυχισμός μας.
Εδώ ρόλος του γονέα είναι πολύ σημαντικός για να δείξει στο παιδί πόσο σημαντικό είναι να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας και να μη φοβόμαστε ή να ντρεπόμαστε για ότι νιώθουμε.
Να μάθει το παιδί τα όρια στην επικοινωνία και στον σεβασμό των άλλων ανθρώπων.
Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι γονείς απέχουν από αυτό το μοντέλο.
Τείνουν να τραυματίζουν το παιδί τους άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, διότι δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς.
Μερικά από τα συνηθέστερα λάθη είναι είτε να συγκρίνουμε το παιδί μας με το αδερφάκι του και να είμαστε πιο αυστηροί με το ένα παιδί από το άλλο, είτε να δίνουμε την αγάπη μας υπό όρους… « αν δεν φάς το φαγητό σου, θα σε δώσω..» με την απειλή πως θα το αποχωριστούμε και θα μας χάσει.
Επίσης το να δουλεύουμε πολλές ώρες μακριά από την οικογένεια, έχει ως αποτέλεσμα την ελλιπή επικοινωνία με το παιδί που νομίζει πως φταίει το ίδιο.
Μεγάλα ποσοστά συναισθηματικής απόρριψης βιώνουν τα άτομα που έχουν εγκαταλειφθεί σε ορφανοτροφεία που βίωσαν την απόρριψη από τις πρώτες στιγμές της ζωής τους.
Πώς θα την αντιληφθούμε την απόρριψη;
Μερικές από τις πιο συνηθισμένες σκέψεις μας:
-
Αν θυμώσει μαζί μου και δεν θέλει να μου ξαναμιλήσει;
-
Αν τον στεναχωρήσω και δεν κάνουμε πια παρέα;
-
Αν διαφωνήσω μαζί του και μου πει να χωρίσουμε;
Όταν έρχονται στο μυαλό αυτές οι σκέψεις ο φόβος της απόρριψης υπαγορεύει όλες τις κινήσεις μας. Παγώνουμε και κάνουμε ένα βήμα πίσω. Μένουμε κολλημένοι στην σκέψη τι μπορεί να συμβεί αν…
Πως το αντιμετωπίζουμε;
Μεγάλη σημασία έχει η κατανόηση, ότι η παλιά εμπειρία μας εμφανίζεται πάλι στο παρόν.
Τη στιγμή που αναρωτιόμαστε αν ο άλλος έχει θυμώσει μαζί μας, έρχεται στο μυαλό η εικόνα του θυμωμένου γονέα που αν δεν κάνουμε ότι μας πει θα μας μαλώσει ή θα μας παρατήσει.
Αυτά τα σενάρια είναι αυτόματες αρνητικές σκέψεις του παρελθόντος και δεν έχουν καμία σχέση με το παρόν.
Οι καταστάσεις έχουν αλλάξει, εμείς οι ίδιοι έχουμε μεγαλώσει και οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι τόσο σημαντικοί όσο ήταν τότε οι γονείς μας.
Επίσης το περιβάλλον γύρω μας δεν είναι τόσο ευαίσθητο στην κριτική ή αντιλαμβάνεται τόσο αυστηρά τις αντιρρήσεις μας όσο εμείς νομίζουμε.
Οφείλουμε λοιπόν να αντιληφθούμε τι είναι αυτή κατάσταση και να απενοχοποιηθούμε.
Επομένως το παρελθόν σου είναι αυτό που σε έχει απορρίψει, όχι το παρόν.
Ο φόβος πηγάζει από εκεί και δε συνδέεται με την παρούσα κατάσταση σου.
Αυτό που νιώθεις δεν είναι αλήθεια, είναι η τραυματική εμπειρία που ξαναζωντανεύει μπροστά σου.
Δεν έχεις παρά να δώσεις στον εαυτό σου την ευκαιρία να δοκιμάσει, να τον προκαλέσεις λοιπόν και θα δεις πως ίσως..
-
μπορεί να πεις αυτό που θέλεις χωρίς να θυμώσει ο άλλος,
-
μπορείς να διαφωνήσεις χωρίς να φοβάσαι ότι ο άλλος θα φύγει
